در جهانی که ما هر روز ایده های جدیدی میشنویم و تغییرات اجتماعی با سرعت اتفاق میافتند، حفظ برابری و حقوق سخت و سخت تر میشود. اقلیت هایی وجود دارند که تنها در چند دهه ی موفق به کسب برخی از حقوق خود شده اند. اما گروه دیگری وجود دارد که نتنها اقلیت نیست، بلکه اکثریت است. زنان.

برای قرنها به همجنسگرایی همچون یک اختلال ذهنی نگربده میشد، اما امروز میدانیم که .اشتباه است. پس امروز میتوانیم آنها را بفهمیم و برای حقوق برابرشان تلاش کنیم

بعد از انقلاب “زن زندگی آزادی” دوباره در این مورد فکر کردم.

به نظر من، آنهایی که با این جنبش مخالفت میکنند با حقوق زنان مخالفند. حتی اگر در کشوری آزاد زندگی کنند. فکر میکنم این افراد که به برابری حقوق زن و مرد باور ندارند و هیچ کاری در این مورد انجام نمیدهند، بی انصافند.

آن دسته از سیاستمداران، فعالین حقوق بشر، و هر کسی که قدرت ایجاد تغییرات را دارند که ،اکنون در حال دست دادن و خوش رقصی برای ناقضین این حقوق هستند اختلال روانی دارند.

بله، همجنسگرایی یک اختلال روانی نیست اما دست دادن و خندیدن در مقابل آنهایی که به طور گسترده در حال نقض حقوق بشر و حقوق زنان هستند، سیاست ورزی نیست. اختلال روانی است.